Landgoed Eemwijk aan de Vliet in Voorburg komt nergens ruimte tekort, toch treffen we de complete horecafamilie ‘Pavarotti’ Bogaart, elf man, bijeen in de keuken van het hoofdgebouw. De stoelen dicht tegen elkaar aan. Elk weekend een keer samen ontbijten is een traditie, een gezellig rustpunt naast het runnen van veertien zaken die zeven dagen per week open zijn, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.

Ondernemer René Bogaart (Big Horeca) en zijn vrouw Sandra kijken trots om zich heen. Daar zitten hun zes kinderen Don (25), Bo (24), Joe (22), Mitch (21), Kim (19) en Pam (15), van wie twee met aanhang. Don en Robin Bogaart hebben ook hun baby bij zich, Beer. Veel van de achttien honden des huizes dartelen er ook rond, verrassen je onder de lange eettafel door steeds tegen je benen te staan. Een jachthond legt z’n lieve, oude kop op je schoot.

Links slobbert een chihuahua uit een te grote waterbak, aan de overkant zoemt een elektrisch speeltje van baby Beer. En bijna onzichtbaar tussen brood, beleg, borden, bestek, kopjes en glazen ligt een volkomen kansloze spraakrecorder. Veel opschrijven dus, met rechts. En veel dieren aaien, met links én rechts.

Twee hobby’s

Toch blijft de verwachte kakofonie van geluiden uit. Vader René (54) praat graag en makkelijk, en niemand schreeuwt daar doorheen. Hij steekt van wal. “Wij zijn een groeiende organisatie en dan kom je met je hoofd een beetje boven het maaiveld uit. En het jammere is dan dat iedereen wat van jou vindt. Ik kan oprecht zeggen dat wij twee hobby’s hebben, en dat is ons gezin en ons werk.

We zijn gewoon heel ambitieus. Ik had van jongs af aan al de wens om een groot gezin te krijgen en veel horcabedrijven te gaan exploiteren. Daarnaast zie ik horeca als topsport en dat is de reden dat ik geen alcohol drink en niet rook. Toen ik mijn vrouw tegenkwam, we waren toen allebei 21, heb ik gezegd: ik vind je heel erg leuk, en nog steeds, maar ik heb wel de ambitie in de horeca te werken, dus dat betekent alle weekdagen, weekenden en feestdagen. En ik zou graag een groot gezin hebben.”

t Biggetje

Sandra zei ja tegen beide wensen. Anders was René Bogaart serieus ‘een deurtje verder’ gegaan. “We zijn in 1995 begonnen met feestcafé ’t Biggetje in Leidschendam. Vanaf het begin hebben wij succes gehad, maar we hebben altijd heel, heel hard gewerkt. Ook de kinderen. En die hebben een pakketje waarvan anderen denken: dat heb ik er niet voor over. Maar bij ons geldt: één team, één missie.”

“Maar niets was verplicht,” zeggen de kinderen. Hun vader was ook niet streng, vinden ze. René: “Het is zelfs zo dat drie van onze zes kinderen op de Hotelschool zaten maar deze niet hebben afgemaakt, omdat ze zeiden: ‘Pap, ik wil gewoon van jou leren en gewoon bij jou werken’.”

En ze wisten drommels goed waar ze dan aan begonnen. Ook René Bogaarts ouders en grootouders hadden immers in de horeca gezeten en zijn kinderen werden ook niet opgevoed volgens een vast plan, maar volgens de drukte van de dag. “En ik moet eerlijk zeggen, het zijn sterke kindereb geworden. En flexibel. We hebben het goed, maar nogmaals, daar werken we állemaal heel hard voor.”

Pavarotti

Pavarotti Kijkduin is de nieuwe loot aan de bedrijfsboom, nog groter en spectaculairder dan de andere vestigingen in de regio, met 650 zitplaatsen op boulevard- en strandniveau. Het is een Italiaans restaurant met een wijnbar en een ijssalon.

Het accent ligt op ‘open, eerlijk, kwaliteit en kleine prijzen’. Dankzij een miljoeneninvestering vind je er ook een versepasta-laboratorium, vier karaokekamers met verschillende thema’s (Après ski, Temptation Island, Glitterclub en La Dolce Vita) en een uniek aquarium met twee piepkleine haaien als tussenstap van een soort overlevingsprogramma.

Bogaart: “Ik kom in alle veertien zaken, maar nu vooral bij Pavarotti Kijkduin, totdat het helemaal loopt. En het gaat heel goed. Elke nieuwe zaak is weer als een geboorte. Ik ben een mensen-mens, sta elke dag bij de deur. We komen ons voorstellen aan de gasten, het moet een oase van vriendelijkheid zijn. En de keuken is elke dag geopend tot middernacht. Het is toch uniek dat je nog zo laat pasta of pizza kunt bestellen?”

Zijn totale bedrijf telt 950 werknemers. “Wij konden na corona heel snel doorstarten, omdat ik niemand had ontslagen, salarissen gewoon had doorbetaald. Achteraf noemen mensen dat slim van me, maar ik volgde gewoon m’n gevoel. En personeel moet je niet alleen goed betalen, je moet ze ook trainen en motiveren door ze te belonen, niet door ze te straffen. En als iemand bij ons komt werken, zeggen we: ‘Welkom bij de familie.’ De gasten ervaren dat ook zo.”

Of René Bogaart – ‘ik ben 54 maar voel me 27 – nóg meer zaken gaat beginnen? Hij zou met het Pavarotti-concept het liefst heel Nederland veroveren. Maar zijn vrouw Sandra wil nu ook weleens wat meer tijd voor hen beiden hebben. “En er komen ook geen honden meer bij,” waarschuwt ze aan tafel alle kinderen, die vaak verschoppelingetjes mee naar huis namen, waaronder ooit een varken, dat er nog steeds is. De familie Bogaart zit dus op een soort tweesprong. “Maar het doel is dat iedereen gelukkig wordt,” zegt vader René.

Horecafamilie

Na de fotosessie in de woonkamer kijkt bijna iedereen op z’n horloge. Ze moeten weg. Er is op veertien locaties en boven in het kantoor werk aan de winkel. Baby Beer weet nog niet dat ook hij is geboren in een echte horecafamilie. In een gespreid bedje? Nee hoor, dat wordt gewoon hard werken. En daar is nog nooit iemand van doodgegaan. René Bogaarts oma werd 102. En allebei zijn ouders leven nog.

www.pavarotti.nl