Het verhaal van Flore Zoé begint met een Nikon-camera die doodstil op een salontafel ligt. Het matzwarte gevaarte heeft iets dat haar onstuitbaar aantrekt. Ze is pas acht, maar ze weet blijkbaar al hoe je hem aanzet. Voor het eerst kan ze zelf door de zoeker kijken. “Wauw,” zegt ze met oprechte verbazing in haar stem, alsof ze het magische moment opnieuw beleeft. “Er ging een wereld voor me open toen ik door dat vizier keek.”

Hoewel haar heftige vader alles moeilijk maakt, mag ze ermee aan de slag. “Die camera was mijn houvast,” zegt ze. “Ik zal je de pijn en ellende van een ontspoord gezin besparen, maar met die camera kon ik mijn eigen prachtige droomwereldjes creëren. Ik voelde meteen dat het mijn ding was.” Toch aarzelde ze op de grens naar volwassenheid want ze tekende ook veel.

“Ik overwoog om naar de kunstacademie te gaan, maar mijn vader vond dat te vaag. Hij heeft me overgehaald om naar de Fotovakschool te gaan. ‘Dan leer je tenminste een vak waarmee je je geld kunt verdienen,’ was zijn argument. Had hij gelijk? Moeilijk te zeggen. Ik heb geen geweldige herinneringen aan de vierjarige opleiding in Amsterdam, maar ik heb er wel beroepsmatig leren denken. Dat je een stuk verder komt met een agent of een manager. Dat er een stevig prijskaartje hangt aan professionele apparatuur en een goed geoutilleerde studio, aan beroepsmodellen en een overtuigende presentatie van je werk. Kortom, ik was behoorlijk goed voorbereid op een carrière als fotograaf. Denk niet dat het gemakkelijk was. Jarenlang moest ik met drie bijbaantjes overleven. Veel meer dan droog brood en water zat er niet in.”

Studio

Ze zit met onderzoekende, helderblauwe ogen, maar gaandeweg meer ontspannen aan tafel in Studio van ’t Wout. Haar puntgaaf uitgevoerde foto’s hangen bijna achteloos boven de designmeubels. Alsof ze elkaars esthetiek in stilte aftasten, zo zit een naaktmodel van Flore Zoé tegenover een glazen tafel van Noguchi. “Het komt niet eens zo vaak voor dat er kunst aan de muur hangt,” zegt een medewerker van de zaak. “We doen het eigenlijk alleen als we iemand goed kennen en het werk waarderen.”

“Ik wilde hier afspreken omdat ik mijn eigen studio een jaar geleden heb opgezegd,” zegt Flore Zoé. “Dat was een erg moeilijk besluit. Want ik had een heerlijke ruimte in BINK36 en ik heb het daar twaalf jaar enorm naar mijn zin gehad, met allerlei inspirerende mensen om me heen – maar ik moest een time-out inlassen. Mijn lichaam zei: STOP! Anders kap ik ermee… Ik wist gewoon niet meer waarom ik nog fotografeerde. Deed ik het om het geld? Om de galerie tevreden te houden? Om de geweldige plekken waar ze mijn werk aan de man brachten? Mijn foto’s hingen bij Opera Gallery met vestigingen in veertien wereldsteden, van Seoel tot New York, van Londen tot Hongkong. Mijn trackrecord is best indrukwekkend en toch… Pas als ze me een expositie in het MOMA (Museum of Modern Art in New York) aanbieden, durf ik te geloven dat ik goed genoeg ben.”

“Ja, ik ga weer veel te snel, rem me alsjeblieft af. Mijn relatie met Opera Gallery begon in 2012 toen mijn assistente op vakantie in Singapore een vestiging van de galerie binnenliep en een showmapje met mijn werk liet zien. De lokale manager nam meteen contact op met Gilles Dyan, die me sommeerde om binnen drie dagen naar Frankrijk te komen. Dus ik er met knikkende knieën naartoe. Gilles nam mijn portfolio in twintig minuten door en koos vrijwel zonder toelichting veertien foto’s uit. Ik moest ze minimaal 1,40 meter breed aanleveren als Fine Art-print, naadloos versmolten in de modernste presentatievorm. Weet je hoe duur dat zou worden?”

Dertigduizend euro

Ze haalt diep adem. “Dertigduizend euro! Op zo’n moment heb je een manager nodig die resoluut zegt: ‘Doen! Ik regel de centen wel.’ Nou ja, toen ben ik maar in het diepe gesprongen. Ik weet nog goed dat ik terugging naar Parijs en de galerie binnenliep. Een van mijn foto’s hing tegenover een Picasso, naast een Dali. Ik kon er niks aan doen, de tranen stroomden over mijn wangen.”

“Maar het is heerlijk om weer ‘from scratch’ te beginnen. Ja, ik ben alweer met een nieuwe serie bezig.” Ze laat een foto zien van een kaal interieur dat vol water staat. Of is het een zee die harde grenzen heeft en die zomaar, aan de rand van de wereld, ophoudt? Een naakte vrouw is tot haar middel het water ingelopen. Tl-balken in de hoogte suggereren een ongewis toekomstperspectief. De compositie past perfect bij de onzekerheid van een nieuw begin.

Ze heet echt Flore Zoé. “Ja,” knikt ze, “dat zijn mijn twee voornamen. Goed, hè? Daar kan ik overal mee terecht en daar ben ik mijn ouders nog altijd dankbaar voor.” Hoe je heet en hoe je eruitziet, helpt zeker mee, maar het grootste pluspunt van Flore Zoé is haar niet te temmen enthousiasme. “Ik laat me niet tegenhouden,” zegt ze, “ik ben onverschrokken. Dat is ook de titel van mijn nieuwste project: ‘Dauntless’.”

Het zijn inderdaad geen kleine ondernemingen. “Als ik een idee krijg, ga ik tekenen en schrijven. Er moet een verhaal ontstaan met situaties en karakters. Pas dan ga ik op zoek naar een locatie, een bijzondere plek zoals Zwembad De Mauritskade. Het oudste binnenbad van Nederland uit 1883, dat net was afgebroken en weer opgebouwd in oude stijl. Heel veel Hagenaars hebben er diepgaande herinneringen aan. Ik wilde laten zien hoe heden, verleden en toekomst op één plek samenkomen. Maar je bent er nog niet met de locatie. Om het perfecte beeld te creëren moet je ook de modellen casten, de kostuums bepalen, de belichting regelen en vergeet de visagiste niet.”

In Studio Van ’t Wout hangt een klein maar veelzijdig overzicht. Sommige foto’s zijn groots uitgevoerd, andere bescheiden als ‘artist proof’ van wat voor verzamelaars interessant kan zijn. “Kleintjes zijn me net zo dierbaar,” zegt ze. “Ik heb prestigieuze opdrachten gehad en met bekende ontwerpers als Marcel Wanders samengewerkt, maar ik wil mijn eigen verhaal vertellen.” Wie rondloopt, her en der gaat zitten en doorpraat over haar foto’s krijgt een steeds beter idee wie Flore Zoé is. Ze werkt aan een dromerige biografie in wording. In elke foto heeft ze een facet van zichzelf gestopt.

Flore Zoé (Delft, 1975) woont op Scheveningen. Ze deelt het leven met een man en twee zonen van tien en veertien jaar. Meer informatie: florezoe.com